Volgend weekend viert dit album zijn eerste verjaardag en twee weken later volgt er alweer een nieuw album van Jeffrey Silverstein. Dit album staat vol heerlijke ambient folk, misschien wel mijn nieuwe favoriete genre. Het kabbelt, het roffelt, het huppelt en het helpt concentreren. Meditatieve folk op ouderwets cassettebandje, wat is hier niet tof aan?
Alkmaars theater De Vest organiseert verkwikkende concertjes om de moed erin te houden en deze keer was het de beurt aan Tim Knol & Blue Grass Boogiemen. Tijdelijk beschikbaar, dus als het niet meer te beluisteren is, was je te laat.
Om onverklaarbare redenen (want zo gaat dat soms met kunst) vind ik dit de mooiste albumcover van 2020. Het spetterende plezier, de zorgeloosheid van de jeugd, zo heerlijk dromerig zomers, precies zoals het album achter die cover. Heerlijk dromerige ambient om bij weg te zweven in eindeloze mijmering of ondiep niets. Wie heeft er meditatie nodig als er muziek is?
Hun album Zabriskii is alweer bijna twee jaar oud, dus deze kerst-release was een fijn cadeautje onder de boom. Acht minuten in een gloednieuw wonderland van slome progrock, uitgesponnen tot ver voorbij de toegestane grenzen van de werkelijkheid. Deze song is het best te beluisteren op repeat en kan je voor het schamele bedrag van een Euro binnenhalen @ https://semistereo.bandcamp.com.
Hypnotiserend tot op de laatste klap. Good to have you back, Semistereo!
Deze zomer is het tien jaar geleden dat ik Bryan John Appleby en zijn geweldige plaat Fire on the Vine ontdekte. Een plaat die ik nog steeds luister, mede dankzij het geweldige Honey Jars. Zijn nieuwste single heeft zo'n vijf jaar op zich laten wachten en is een dubbele, waarvan The Face mijn favo is; dromerige zomerpop op haar best. Weekend, iemand?!
Heerlijk slome muziek voor eindeloze zomerdagen. Die moet je er maar even bij denken deze week. Zet de kachel wat hoger, trek je zwembroek of bikini aan, pak een fris glas rosé en ga languit op een badhanddoek in de woonkamer liggen. Maak er een selfie bij en hoppa: #summervibes
Plini is een zogenaamde bedroom musician en meestal weet je wel wat je dan kunt verwachten: stroperige synth-loops, dromerig over zachte bassdrums gestrooid. Soms nog een zanglijntje eronder, vaak niet. En dat is een fijn genre om in te verdwalen op de kalme zondagmiddagen.
Deze slaapkamermuzikant (schitterend woord, toch?) heeft vermoedelijk weinig plek voor zijn bed en kleding, want de forse progrock die hij de wereld in blaast, zal een aardige batterij instrumenten kosten. Zijn nieuwste album Impulse Voices is nu zo'n twee maanden oud en klinkt als een klok. Als redelijk onervaren luisteraar van dit genre, kan ik weinig vergelijkingen maken, maar dat is ook helemaal niet nodig. Zin in verdwalen tussen dreunende drums, snerpende gitaarriffs en gierende solo's? Check Plini!
